«អក្សរ» គឺជាគំនូស ដែលតាងឲ្យ «សម្លេង» នៅក្នុងភាសានីមួយៗ ។ «អក្សរ» មានសណ្ឋានខុសៗគ្នា ទៅតាមភាសារបស់ប្រទេសមួយៗទៀត ។ «អក្សរ»​ មានសម្លេង ២ សម្លេង «រឹង» ដែលមិនអាចចូល ឬផ្សំជាមួយសម្លេងដទៃទៀតបាន គេហៅថា «ព្យញ្ជនៈ» និងសម្លេងមួយបែបទៀត «ទន់» អាចយកទៅផ្សំជាមួយនឹង សម្លេងដទៃទៀតបាន គេហៅថា «ស្រៈ» សម្លេងទាំង ២ បែប ចែកដាច់ពីគ្នា ។ ដូច្នេះ ទាំងព្យញ្ជនៈ ទាំងស្រៈ ហៅថា «អក្សរ» ដូចគ្នា ។
សម្រាប់ភាសាខ្មែរ «វណ្ណយុត្តិ» ដូចជា «់» «៊» «័» «៏» «៌» ជាដើម (គ្មានប្រើសម្រាប់អក្សរនៅក្នុងភាសាមួយចំនួនទេ) នេះក៏រាប់ថា​ «អក្សរ»ដែរ ។
«សញ្ញា» ដូចជា «!» «?» «+» «-» ... ក៏រាប់ថាជា «អក្សរ»ដែរ

«លេខ» ដូចជា «១» «២» «៣» ..... ក៏ជាតួអក្សរដែរ សម្រាប់រាប់ចំនួន និងគណនា ក្នុងគណិតវិទ្យា
អក្សរ ត្រូវបានគេបង្កើតឡើងរាប់ម៉ឺនឆ្នាំមកហើយ អក្សរបុរាណខ្លះ គ្មានអ្នកណាអានចេញ ឬយល់ពីអត្តន័យបានទេ ។ អក្សរថ្មីៗ ត្រូវបានគេបង្កើតឡើង ដើម្បីភាពងាយស្រួលរបស់ប្រទេសនីមួយៗ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ស្របតាមបចេ្ចកទេសទំនើបៗ ។

មានអក្សរ គឺមាន «សម្លេង»​ ។ អក្សរផ្គុំចូលគ្នា ហៅថា «ពាក្យ» ពាក្យខ្លះមាន មួយសម្លេង ហៅថា «មួយព្យាង្គ» ពាក្យខ្លះមាន​ ពីរ បី បួន ប្រាំ សម្លេង តែតំណាងឲ្យរបស់តែមួយ រាប់ថា មួយពាក្យ ដូចជា ត្រី, ចាប, បង... មួយព្យាង្គ ។ ត្រកួន, ព្រលិត, បន្លែ, សង្សារ.... ពីរព្យាង្គ ។ មេអំបៅ, អំពិលទឹក, អសង្ខៃ.... បីព្យាង្គ ។ អញ្ចឹង «ព្យាង្គ» និង «សម្លេង» មានន័យដូចតែគ្នា សម្លេង គឺពាក្យសមញ្ញ ហើយ ព្យាង្គ ពាក្យបច្ចេកទេសក្នុងវេយ្យាករណ៍ ។
ប្រសិនបើអ្នកទាំងអស់គ្នាយល់ច្បាស់នូវអ្វីដែលខ្ញុំបានពន្យល់ខាងលើច្បាស់ សម្រាប់ភាសាផ្សេងៗទៀត រួមមាន ភាសាកូរ៉េ ដែលយើងកំពុងរៀន ក៏មានលក្ខណៈមិនខុសពីភាសាខ្មែរយើងដែរ ។
បើមានចម្ងល់ អាចសួរបាន